۱۳۹۲ خرداد ۷, سه‌شنبه

شراب در جام شکسته

خندان و شد و گفت:اشک پیران
در دیده‌ی ما،خطی بر آب‌ست

کاری ز ترانه بر نیاید
کت خانه‌ی آرزو خراب‌ست

پیری تو و عشق پیری افسوس
چون حسرت تشنه در سراب‌ست

دل‌خسته و ناتوان و مایوس
برجایی و عمر در شتاب‌ست

گفتم که:شراب مستی آور
در جام شکسته هم شراب‌ست

.
.
( دیوان-436 )

۱۳۹۲ اردیبهشت ۲۶, پنجشنبه

درخت امیدبخش

در زیر این درخت برومند دیر سال
پیمان عشق با من دل‌داده بست یار

فصل بهار بود و ز مینای زندگی
من مست و باغ مست و جهان مست و مست یار

هم زیر این درخت چو فصل خزان رسید
بدرود گفت بر من و پیمان شکست یار

زان قصه رفته سالی و هر روزم این درخت
گوید غمین مباش که آید به دست یار

.
.
( دیوان-467 )

۱۳۹۲ اردیبهشت ۲۴, سه‌شنبه

در کوهستان

بر کنار چشمه‌یی در پای کوهی زیر بیدی
گشت زیباخیمه‌یی برپا به زیبا خیمه‌گاهی

چشمه‌یی چون روح کودک،چشمه‌یی چون اشک شادی
نرم‌نرمک جسته در آغوش سنگ و سبزه‌راهی

چشمه‌یی خندان و در آن چشمه آبی آسمانی
همچو چشمی آسمانی کاندر آن خندد نگاهی

بوی گل‌ها را ز صحرا باد عطرافشان رساندی
سوی کوهستان و کوهستان‌نشینان گاه‌گاهی

رقص‌ها می‌دید چشمم،نغمه‌ها می‌چید گوشم
از خرام هر نسیمی،از زبان هر گیاهی

خسرو سیارگان گردونه‌ی زر پاش خود را
برد از صحرا به کوه آن‌سان که می‌زیبد ز شاهی

از گلوی آسمان چون لقمه‌یی سوزان فرو شد
وز سر کهسارها برخاست چون زرین‌کلاهی

اختران تک تک به گردون چهره کردند آشکارا
هیچ سرداری ندید از این پریشان‌تر سپاهی

آسمان عمقی فراوان داشت وندر دامن او
هر یک از انجم به سان اخگری در قعر چاهی

چشمه روشن‌دل شد از شمعی که شد در خیمه روشن
چون فروغ صبح‌دم در مردم چشم سیاهی

آب می‌لرزید و عکس شمع می‌لرزید و من هم
کان پری‌وش در کنارم بود و در خاطر گناهی

گفتمش هرگز ترا لرزیده دل در سینه ای گل
سر به زیر افکنده و با آهنگ لرزان گفت:گاهی

دفتر عشق و جنون آغاز شد این‌سان و دانم
هیچ عشقی را نبودست این چنینن دل‌کش‌گواهی

.
.
( دیوان-425/26 )

۱۳۹۲ اردیبهشت ۲۳, دوشنبه

شهر پاریس

شهر پاریس،عروسی خوش و نوخاسته است
نوعروسی که جهانش،ز خدا،خواسته است

چون بهشت ابد از ماست،مگر لطف خدای
بهر کفار،بهشتی دگر آراسته است؟

*          *          *

هر خیابانی،گلزاری و هر کو،چمنی است
هر کجا روی کنی،باغ سمن در سمنی است

همه نور و همه عطر و همه حسن و همه عشق
قصر فردوس،همین است و دگرها سخنی است

*          *          *

اندرین خطه،تقی را به نقی کاری نیست
هیچ کس را به تو و کار تو،انکاری نیست

همه خوش‌رو همه خوش‌بین،همه خوش‌دل،همه پاک
هست صد باغ گل اینجا و در آن،خاری نیست

*          *          *

اصل آزادی فردی،که بسی محترم است
گر شود زحمت کس،اصل وجودش عدم است

خائن و رهزن و ناپاک و بد اندیش و حسود
نفی مطلق نکنم،لیک در این شهر،کم است

*          *          *

در دل جنگل و بر سینه‌ی آب و لب کشت
صورتی بینی،ز افسانه‌ی شیرین بهشت

هر کسی غرق کتاب است،چه پیر و چه جوان
هر سری مست شراب است،چه زیبا و چه زشت

*          *          *

عارفان جمله برآنند که دم،مغتنم است
مغتنم،در نظر مردم پاریس،دم است

عشق و شیدایی و سرمستی و عشرت‌طلبی
موج‌زن،در بر چشم همه،در هر قدم است

*          *          *

پیش این خطه،همه ملک جهان،مختصر است
شهر پاریس،دگر باشد و عالم دگر است

گویمت مجمل و تفسیر مفصل،با تو
شهر عشق و ادب و دانش و ذوق و هنر است

*          *          *

دست او،کاتب منشور حقوق بشری‌ست
فکر او،پی‌فکن کاخ نودادگری‌ست

گر به من خرده نگیرید،عیان خواهم گفت:
گردنی نیست،که از ذمت این قوم،بری‌ست



1336 تویلری پاریس

.
.
( دیوان-385/87 )

۱۳۹۲ اردیبهشت ۲۲, یکشنبه

رمز هستی

گرفتم صد هزاران قرن نوری
بتابد هور و نورافشان شود ماه

عیان گردد،نهان گردد،پیاپی
همین روز و همین سال و همین ماه

به آهنگ تو،اجرام سماوی
برقصند اندرین نیلینه خرگاه

چو ابنای بشر،آبای علوی
به حکم جبر،با نظمی روان‌کاه

بگردند و بزایند و بمیرند
ره هستی،چه طولانی،چه کوتاه

از آن زادن،ازین مردن،چه حاصل
جهان را یا تو را،الله الله

ز راز نیستی و رمز هستی
چرا ما را نخواهی خواست آگاه

چرا در پرده باید راز خلقت؟
چو هستی را،تویی رهبر،تویی شاه

درون‌ها تیره شد زین شام تاریک
خداوندا،چراغی نِه درین راه

جهان‌بینی،چنین گوید که:خلقت
سراپا زاده از یک اشتباه است

مرا مادر،درین محنت‌سرا زاد
نپندارم که جز اینم گناه است

وگر ناکرده جرمی دارم،اینک
بلای زندگانی،عذرخواه است

مرا زین عمر طولانی چه حاصل
که با هر روز آن صد ماجرا هست

مرا خود کفر مطلق گر زند را
خدایم،رهبر و داور،پناه است

هویدا،نور حق،در هر جمال است
عیان،ذات خدا،در هر گیاه است

دگر جا،می‌درخشد نور خورشید
در اینجا،گر شب است و شب،سیاه است

نمی‌دانم چه می‌گویم،خدایا
تو می‌بینی که نابینا و چاه است

.
.
( دیوان-422/23 )

۱۳۹۲ اردیبهشت ۱۹, پنجشنبه

دل دیوانه‌ی من

بی تو عطر زندگی بیرون شد از کاشانه‌ی من
در کدامین گلشنی ای نازنین پروانه‌ی من

از طریق عقل بیرون برده کار عشق ما را
یا دل دیوانه‌ی تو،یا دل دیوانه‌ی من

ای چراغ زندگی تا سایه از من واگرفتی
می‌گریزد نور ماه از سایه‌ی ویرانه‌ی من

تلخ و شیرین داستان‌ها خوانده‌ای،ای یار و اکنون
یا بگو افسانه‌ی خود یا بخوان افسانه‌ی من

روح من تاریک شد ای نور چشم زندگانی
ساعتی بازآ که روشن گردد از نو خانه‌ی من

خنده‌یی مستانه می‌سوزد،دل دردآشنا را
در تو تاثیری ندارد،گریه‌ی مستانه‌ی من

.
.
( دیوان-156 )

۱۳۹۲ اردیبهشت ۱۷, سه‌شنبه

رویا

دینه1 در کوهسار پس‌قلعه
                           ساعتی فارغ از جهان بودم
چون نسیم صبا به دامن کوه
                           در گریبان گل نهان بودم
بر لب چشمه زیر شاخ بلند
                           با فراغت هم‌آشیان بودم
در سکوتی لطیف و رویایی
                           با گل و سبزه هم‌زبان بودم
می‌ندانستم از سبک‌روحی
                           بر زمین یا بر آسمان بودم

                           دست زیبای گل به گردن من
                                                      پر ز برگ شکوفه دامن من

زیر آن سبزخیمه در بر آب
                           گوشه‌یی داشتم که شاه نداشت
در شبی خوش‌تر از صباح امید
                           اختری داشتم که ماه نداشت
کلبه‌یی یافتم که مالک او
                           همچون من در بساط آه نداشت
وندر آن کلبه دختری دیدم
                           که رخش تاب یک نگاه نداشت
دختری کآگهی ز راز جهان
                           هیچ بیش از گل و گیاه نداشت

                           نور مه عطر گل سرشته در او
                                                      جلوه‌گر یک جهان فرشته در او

از نسیم محبتی که وزید
                           لب جان را به خنده وا کردیم
دل افسرده را در آتش عشق
                           با نشاط غم،آشنا کردیم
پیش چشم ستارگان سپهر
                           عهد نابسته را وفا کردیم
دیده‌ی عقل را فرو بستیم
                           دامن نام را رها کردیم
پرده برداشتیم و در دل آب
                           فارغ از حاسدان شنا کردیم

                           چون شکر از حرارت آب شدیم
                                                      خوش در آغوش هم به خواب شدیم

چو برآمد سپیده‌دم دیدم
                           کانچه دیدم به دیده،خوابی بود
بوسه‌ی گرم مستی‌آور دوست
                           بود شوری که در شرابی بود
روی آن گل به زیر پرتو ماه
                           هم خیالی ز ماه‌تابی بود
آن همه آرزوی دور نشین
                           چون فراتر شدم سرابی بود
و آنچه خواندم ز داستان حیات
                           فصل مغشوشی از کتابی بود

                           خیمه‌ی عمر جز حبابی نیست
                                                      زندگی جز خیالی و خوابی نیست

همچو گل‌های باغ روزی چند
                           بوی و رنگ و طراوتی داریم
در گلستان بی‌خیالی‌ها
                           از دو عالم فراغتی داریم
هم‌چنان در جهان رویاهاست
                           گر نصیبی ز عشرتی داریم
طرفی از سایبان بی‌خبری‌ست
                           که در آن گوشه راحتی داریم
مست در دامن جوانی‌ها
                           بلعجب خواب غفلتی داریم

                           خفته بر شاه‌بال حور و پری
                                                      ای جوانی چه زود می‌گذری


1-دینه بر وزن سینه به معنی دیروز است.

.
.
( دیوان-358/59 )

۱۳۹۲ اردیبهشت ۱۵, یکشنبه

می‌دانی

دلم در دام آن زلف پریشان‌ست و می‌دانی
لبم دور از لبت منزل‌گه جان‌ست و می‌دانی

مرا از این پریشان‌تر نخواهی دید و می‌دانم
که چون مویت سراپایم پریشان‌ست و می‌دانی

خراش ناخن مرگ‌ست چین بر روی و می‌بینی
کتاب عمر من نزدیک پایان‌ست و می‌دانی

به دیداری مرا شرمنده کن جانا که جان بی تو
درون سینه چون ناخوانده‌مهمان‌ست و می‌دانی

نهانی سوختم از آتش حرمان و خرسندم
که راز عشق من از خلق پنهان‌ست و می‌دانی

غلط کردم خطا گفتم که گفتم:دوستت دارم
ازین دعوی سراپایم پشیمان‌ست و می‌دانی


1339
.
.
( دیوان-1881/82 )