آن شب

پرتو زیبای مه،بر روی باغ
چادری از پرنیان گسترده بود

جای‌گاه ما،به زیر نسترن
چون شمیم سرخ گل،در پرده بود

ماه،در آیینه‌ی دندان او
اختری مسحور و افسون کرده بود

گنج باد آورده،گر گویم،خطاست
آن پری‌وش،ناز باد آورده بود

*          *          *

بودم آن شب مست رویاهای او
چون گشودم دیده،در بر دیدمش

از نشاط باده یا افسون عشق
از همه شب،دل‌رباتر دیدمش

همچو گل شاداب و شیرین‌بوی و مست
پای تا سر،پای تا سر،دیدمش

گرچه او را دیده بودم بارها
لیک آن شب،چیز دیگر دیدمش

همچو موج سبزه،در دست نسیم
هرچه دیدم نا مکرر دیدمش

*         *          *

ناگهان با نگهت گل‌های باغ
بادی مشکین جامه،آمد سوی من

دل‌نشین‌تر-گفتمش-از بوی گل
چیست؟ خندان گفت: شاید بوی من

طره‌اش،دستی نوازش‌گر کشید
با نسیم نیم‌شب،بر روی من

منعکس چون شد فروغ ماهتاب
از درخشان روی او بر روی من

گفتمش: شرم آیدم از روی ماه
گفت: رو در ظلمت گیسوی من

رشت 1326

.

.

( دیوان-370/71 )

اشک

تا بوسه زد به پای عزیز تو اشک من
خواهم هزار بوسه زنم من به پای اشک

اشکم ز شوق وصل تو لبخنده می‌شود
بر دامنم اگر بنشینی به جای اشک

انکار کیمیا مکن،آخر بیا ببین
بر روی زرد من اثر کیمیای اشک

در ظاهر ار شنیده نگردد،چه غم که هست
در گوش باطنت قدم بی‌صدای اشک

.

.

( دیوان-447 )

یار ناشناخته

ای یار ناشناخته دیدار من مجوی
ورنه ندامتی است که بر خود خریده‌ای

در کارگاه فکر کنی نقش صورتی
زان کش ندیده‌ای رخ و نامی شنیده‌ای

پنداریش که روی چنین است و مو چنان
کو را به لوح فکر خود آن‌سان کشیده‌ای

روزی ز در درآید و بینی که این نبود
آن کش ز آب و رنگ و خیال آفریده‌ای

خار کویر را چه گنه گر تو ای عزیز
صد دسته گل ز شاخه‌ی اندیشه چیده‌ای

.

.

( دیوان-459 )

آسمان سربی

به رنگ سرب بود آن روز و باد سرد پاییزی
به گوش برگ‌ها می‌خواند آهنگ جدایی را

بنفش و زرد و سرخ و سبز هر برگی به هر شاخی
وداعی جاودان می‌گفت عهد آشنایی را

دو چشمم خشک بود از اشک و سر تا پای من گریان
که در هر گوشه می‌دیدم نشان بی‌وفایی را

*          *          *

دلم دریایی از خون بود و در آن روز غم‌پرور
مرا می‌سوخت یاد یار و آن نامهربانی‌ها

ز خوی تند و جور او و عشق جان‌گداز خود
چون پیری خسته‌دل بودم در آغاز جوانی‌ها

به خود گفتم که ترک او کنم دردا که پر زد
دلم از بهر آن قهر آشتی‌ها،سرگرانی‌ها

به ناگه در کنار خود پریشان طره‌یی دیدم
که گفتی بر زمین آمد وجودی ز آسمان‌ها

*          *          *

نمی‌دانم تو بودی یا که همزاد تو کز جنت
فرود آمد که بستاند از آن بیدادگر ما را

خدای عشق با افسونگری در پرتو مهرت
به یک‌دم برد ازین دنیا به دنیای دگر ما را

نسیم آهسته می‌لغزید و از اشک سحرگاهی
فرو می‌ریخت گوهرها ز هر شاخی به سر ما را

*          *          *

گرفتی دست لرزان مرا در نازنین دستت
به من دل دادی و با دل حیات جاودانی هم

تو هژده ساله بودی،من کمی کمتر ز سی اما
تو با لطفت مرا بردی آن‌سوی جوانی هم

ترا گفتم: چه می‌خواهی ز حسرت‌آزما پیری
که از خود بی‌خبر ماندست و ذوق زندگانی هم

*          *          *

کنون روزی چو آن روزست دورانگیز و دردآور
به یادت مانده است آن رنگ سربی آسمان یا نه

چه شیرین روز و فرخ ساعتی بود آنچه من دیدم
ندانم مانده در خاطر ترا آن داستان یا نه

تو گفتی جاودان‌عهدی‌ست عهد ما و می‌بینی
که ماند آن عهد پا بر جا و عشقت جاودان یا نه

مرا در سینه باقی مانده از آن رفته،تصویری
ترا هم در ضمیر ای ماه چیزی مانده زان یا نه

.

.

( دیوان-313/14/15 )

گلی در سایه‌ی سنگ

ای گل به زیر سایه‌ی آن سنگ دل‌سیاه
با جامه‌ی سپید چه خوش آرمیده‌ای

چون آفتاب صبح سبک‌پای و سینه‌مال
در آن سیاه‌خیمه چه زیبا خزیده‌ای

دل‌دل کنان چو بینمت از لرزش نسیم
گویم کبوتری که ز شاهین رمیده‌ای

نی نی فرشته‌ای تو‌ و از بیم اهرمن
از پا فتاده‌ای که فراوان دویده‌ای

*          *          *

زان شاخ دل‌فریب جداشو که نرم‌نرم
زینجا برم به گلشن و مشکوی او تو را

اما به‌هوش باش که بی‌خویشتن کند
عطری ملایم از تن گل‌بوی او تو را

دیگر ز آشیانه‌ی خود یاد ناوری
گر آشیان شود سر گیسوی او تو را

*          *          *

او نیز چون تو ای گل خندان تازه‌روی
خاطر نواز و انجمن‌آرا و دلبرست

هرگز نگشته عاشق و گر دم زنی ز عشق
خندد که عشق مالک دل‌های بی‌درست

گوید: مخوان حکایت مجنون عامری
کاین جسم تازه زان سخن کهنه خوش‌ترست

*          *          *

ای گل تو طفل کوهی و فرزند کوه را
ناخوش بود ز دامن مادر جدا شدن

با آن دهان خاطره‌افروز گرم‌بوس
حیف است بوسه بر لب دل‌سرد او زدن

.

.

( دیوان-367/68 )

ماهی طلایی

خانه‌ای هست مرا تنگ‌تر از چشم حسود

وندر آن،حوضی چون عیش اسیران محدود

ماهی‌یی در آن حوض به جای از شب عید

نیمه‌یی زرین وان نیم دیگر سیم‌اندود

گاه بر سینه‌ی آب آید و گه در دل آب

گشته سرگرم چو زاهد به قیام و به قعود

پسرم بر لب آن حوضچه اِستادی شاد

دوختی دیده بدو با نگهی عشق‌آلود

گربه‌وش بر لب آن آب کمین کردی لیک

ماهی آن صید نباشد که به دست آید زود

روزی آن یاد دلاویز به چنگ آمد،حیف

سهلش از دست برفت ارچه به سختیش ربود

نرم لغزید و به در رفت و در افتاد به خاک

او در آن صحنه به رقص آمد و کودک به سرود

دست افشاندی و پا کوفتی اما افسوس

ماهی از رقص فرو ماند و سرانجام غنود

سرد شد ماهی بی‌طاقت ور مسکین پسرم

اشک سوزان به رخ افشاند ز غم لیک چه سود

*          *          *

خواهش ماست همان ماهی و ما کودک‌وار

آن زمان به کف آریم که خواند بدرود

آرزوهای طلایی که بشر خرم ازوست

روی پنهان کند آن دم که ز رخ پرده گشود

کاخ سر بر فلک افراشته و دولت عشق

شهرت و ثروت و فرماندهی و جاه و جنود

دیر یا زود به دست آید و از دست رود

نیست آن را چه بخواهی چه نه امکان خلود

آنچه ماند به من افسانه‌ی نیکی و بدی‌ست

ای خوش آن نام که ماند ز تو اما محمود

1342

.

.

( دیوان-21/2 )

باران صبحدم

شب به پایان رفت و روشن اختران

اندک اندک روی پنهان می‌کنند

                               آخرین دلدادگان از دلبران

                               نرم نرمک قصدِ هجران می‌کنند

                                                              لیک این افسرده‌ی پندارجو

                                                              با خیال اوست گرم گفتگو

جویبار نازنین دامن‌کشان

زیر گلبن نغمه‌پردازی کند

                               غلتم اندر سبزه همچون سرخوشان

                               تا صبا با زلف من بازی کند

                                                              شبنم از روی گل و موی چمن

                                                              لرزد و افتد به روی موی من

از شن و از ماسه جویم دفتری

دفتری نمناک و ز انگشتان قلم

                               اشک شب همچون درخشان گوهری

                               می‌چکد آسان ز چشم صبحدم

                                                              زیر باران پرده‌سازی می‌کنم

                                                              با هوای دوست بازی می‌کنم

می‌درخشد قطره‌های تابناک

بر لب گلبرگ و گیسوی چمن

                               قطره قطره می‌چکد بر روی خاک

                               تا دود بر صفحه‌ی اشعار من

                                                              گوهری ضایع نماید گنج را

                                                              رنجه سازد طبع گوهرسنج را

وه چه بی‌کس مانده و افسرده‌ام

ای دریغ آن شادمانی‌ها چه شد

                               نارسیده بر خزان افسرده‌ام

                               نوبهاران کو جوانی‌ها چه شد

                                                              ای جوانی گرچه ماهی بوده‌ای

                                                              خوش رفیق نیمه راهی بوده‌ای

زان همه یاران و یاری گستران

نیست کس را در جهان پروای من

                               یک نفر از خیل زیبا منظران

                               ننگرد بر روی نازیبای من

                                                              جمله ترکم کرده‌اند از خوب و زشت

                                                              لیک با من مانده طبعی چون بهشت

بعدِ من با شعر من زیبا رخان

بی‌دلان را مست و شیدایی کنند

                               من شوم خاموش و شیرین پاسخان

                               نغمه‌خوانی محفل آرایی کنند

                                                              عارفان با بانگ رود من خوشند

                                                              عشق‌بازان با سرود من خوشند

اقتباس از ترانه‌های بیلیتیس

.

.

( دیوان-306/07 )

حکایت

منعمی،از مال جهان بی‌نیاز
قصد حرم کرد به صد عز و ناز

هم‌سفران،ریزه‌خور خوان او
گشته در آن بادیه،مهمان او

همره آن جمع،پریشان دلی
بود،که درمانده به هر منزلی

زمزمه کردی که: تو با این حشم،
قاصد حجی،من درویش هم؟!

نزد خدا،ما و تو را فرق نیست؟
گفت:چرا،هست و ندانی که چیست

صاحب آن خانه،مرا خوانده است
سوی در خویش و تو را مانده است؟

دیده چو شایسته این خوان مرا
خانه خدا خواسته مهمان مرا

کعبه بود سجده‌گه اغنیا
بر در این خانه،که گفتت بیا؟

بادیه پر خار و تو را پا تهی‌ست
بادیه‌پیما شدنت ابلهی‌ست

حج نبود مردم درویش را
رنجه درین ره چه کنی خویش را؟

داد بدو پاسخ،آن نیک‌مرد
کای سر تو گرم و دلت گشته سرد

این همه لاف،از چه زدی خویش را؟
از چه شکستی،دل درویش را؟

غرّه چو بر مال و تنعّم شدی
راه نبردی به سر و گم شدی

لاف زدی،لاف زدی،پر زدی
گام به بی‌راه تکّبر زدی

هست خیالت که خدا نیز،هم
می‌نگرد هیچ به بیش و به کم؟

فکر تو،جز فکر کج اندیش نیست
نزد خدا،حرف کم و بیش نیست

بس که تو رفتی ره مستکبری
گشته‌ای از اصل بصیرت،بری

چون سخن از خانه‌ی عشق خداست
شاه همان‌جاست،که آنجا گداست

کار خدا،کار زر و زور نیست
هیچ‌کس از خانه‌ی او دور نیست

جای من آنجاست که آنجا شه است
هر که جز این گفت،یقین گمره است

مال،در این خانه نیاید به کار
مال بنه،باطن صافی بیار

1-مانده است: باقی گذاشته است.

.

.

( دیوان-254 )

کهنه پوشان

باش به هم‌بازی خود مهربان
تلخ مشو ای گل شیرین زبان

طعنه به اطفال پریشان مزن
ناخن غم بر دل ایشان مزن

گر شوی از جامه‌ی نو خودفروش
آه کشد دخترک ژنده‌پوش

کهنه لباسان دلشان نازک‌ست
آن دل چون شیشه نباید شکست

دختر من،جامه‌ی او ژنده است
لیک دلش گوهری ارزنده است

از تو اگر حل نشود مشکلش
دست توانی که نهی بر دلش

نیست گرت شربت شیرین به دست
دلبر من،نقل تبسم که هست

.

.

(دیوان-222/23 )

دل شکستن

بازآمدم که باز پریشان کنی مرا 

بار دگر ز کرده پشیمان کنی مرا

بازآمدم که در ره آبادی رقیب
ای سیل فنته‌خیزی و ویران کنی مرا

گفتم که بی‌تو جمع شود خاطرم بیا
تا در میان جمع پریشان کنی مرا

با سرکشی ز پیش تو رفتم ولی به عجز
بازآمدم که سر به گریبان کنی مرا

رفتم که بر تو خندم و غافل که بی‌دریغ
بر روی غیر خندی و گریان کنی مرا

اکنون به درگه تو سرافکنده‌ آمدم
تا آنچه خواهش دل تست آن کنی مرا

شمیران 1334

.

.

( دیوان-56 )

ننگ تکبر

بر مسند آتشین نشستن
با چنبره ره به سیل بستن

از پنجه‌ی ضیغم غضبناک
با گریه و عجز و لابه رستن

با دیده‌ی کور و پای چوبین
بر قله‌ی کوهسار جستن

یکباره دو چشم خویش کندن
هر روزه روان خویش خستن

آسان‌تر و خوش‌ترست پژمان
تا با متکبران نشستن

.

.

( دیوان-434 )

نتوانم

رازی‌ست درین سینه که گفتن نتوانم
وینم عجب آید که نهفتن نتوانم

با دشمن و با دوست ازین نکته سخن‌ها
می‌گویم و آن را به تو گفتن نتوانم

لب بسته‌ام از قصه‌ی مهر تو که این راز
دردی است گران‌مایه که سفتن نتوانم

من نام تو را گرچه دهد جان به تن ای ماه
از منکر عشق تو شنفتن نتوانم

از دامن مژگان فروخفته به سویم
چشمن نگهی کرده که خفتن نتوانم

بر آینه‌ی طبع تو ای جان دل از من
گردی است که می‌کوشم و رفتن نتوانم

.

.

( دیوان-139 )

گُل در دست باد

دیدم به دست باد گلی نو شکفته را
گفتم: ببین جوانی بر باد رفته را

گل گفت: غم مخور که مکدر نمی‌کند
دست زمانه روح به پاکی شکفته را

خوش‌تر که در غبار فراموشی افکند
امیدهای آتیه غم‌های رفته را

رنگی ز عشق و سینه‌ی ما دید آنکه دید
در شام تیره جلوه‌ی ماه دو هفته را

ما را دلی است بر کف و خوبان نمی‌کشند
در گوش عشق گوهر از اشک سفته را

تا آتشم به خرمن هستی نیفکند
در دیده افکنم دل آتش گرفته را

تاریخ زندگانی من غیر شکوه نیست
خوش‌تر که ناشنیده گذارم نگفته را

در شعر نام خود نبرم تا برون برم
از یاد روزگار حدیث شنفته را

.

.

( دیوان-57/8 )

درود بر قرن‌های دور

خوش آن زمان که نام قضا و قدر نبود
وز نقش‌بند عالم هستی،خبر نبود

ز آن روز یاد باد که این تیره خاکدان
جز توده‌یی گداخته و پر شرر نبود

خوش آن زمان که جز حیوان‌های غول‌تن
فرمانروای بحر و خداوند بر نبود

زان روز یاد باد که میمون نیای ما
فکرش ز حد خوردن و خفتن به در نبود

بر چار پا ستاده و می‌رفت بر درخت
آنجا که نسیم صبا را گذر نبود

آن چار پا،دو پا شد و از پوستین خز
بیرون خزید و خر شد اگرچند خر نبود

با این‌همه سعید و جوان‌بخت بود از آنک
از رهزنان عقل،کسش راهبر نبود

با میوه‌های جنگل و با سبزه‌های دشت
خوش بود و غیر از اینش غذای دگر نبود

وانگه که گوشتخوار شد و وحشت آفرین
حرصش دهان گشاده و بی‌حد و مر نبود

امیال او غریزی و اندر حصار طبع
محدود بود و بار شعورش به سر نبود

در غار آرمیده و از کس حذر نداشت
کو را خمیر مایه‌ی بیم و حذر نبود

زر و گهر به دیده‌ی او خاک بود از آنک
حواش دل‌سپرده‌ی زرّ و گهر نبود

زر حاکم است بر زن و زن حکمران به مرد
زان روز یاد باد که زن بود و زر نبود

جز پوست پاره‌یی که بر سر ما در آن خزد
هیچش نبود و بر سر هیچش خطر نبود

بر دین و حزب و مسلک و قانون گذر نداشت
کش در درون تصور سود و ضرر نبود

فارغ ز چاه دوزخ و غافل ز باغ خلد
در مغز ساده‌اش اثری زین صور نبود

در ژرفنای جهلش نقش ادب نداشت
در تنگنای فکرش جای هنر نبود

در اختیار همسر و تشکیل خاندان
عقلش ز گربه و سگ بیشتر نبود

عریان نشسته با زن و فرزندگان از آنک
آگاهی‌اش ازین سنن بی‌ثمر نبود

نه مخبر از عفاف و نه آگه ز رهزنی
کس راهبر نبود و کس از ره به در نبود

سر روی زانوی زن و در دامن سرش
فکر جهیز دختر و جفت پسر نبود

نه حرص مال داشت نه حاجت به مال داشت
کو را نیاز و خواهش جز مختصر نبود

در زندگی به اندک خرسند بود و شاد
بسیار بین چو مردم کوته نگر نبود

بستر ز برگ و سفره ز سنگ و سبو ز دست
می‌کرد و بیش ازینش به چیزی نظر نبود

فرسوده مغز خویش نکردی ز فکر پوچ
یعنی فضا شناس و ستاره شمر نبود

هیچ آگهی ز گردش گوی زمین نداشت
هیچش خبر ز جذبه‌ی شمس و قمر نبود

این علم شوم ذره‌شکن را به سر نداشت
کو را خیال فتنه و سودای شر نبود

محدود بود نیکی و محدودتر بدی
وین خاکدان در آتش و خون غوطه‌ور نبود

با این همه تمدن ار نیک بنگری
خوشبخت‌تر ز مردم عهد حجر نبود

یا خود درین سراچه‌ی فرسوده از حیات
زان روز یاد باد که جنس بشر نبود

خوش بود آسمان و صفا داشت روی خاک
فرزند دم بریده‌ی میمون اگر نبود

.

.

( دیوان-19/20/21 )

شعر من

شعر من چیست؟ آه بی‌اثری
سر برآورده ز آتشین جگری

پرتوی زود میر و گرم آهنگ
چون فروغی که خیزد از شرری

اشک لرزنده‌یی که از وحشت
مانده در چشم طفل بی‌پدری

*          *          *

صورتی از دل شکسته‌ی ماست
منعکس گشته در بیابانی چند

زیر امواج آهی اشک آلود
حلقه در حلقه داستانی چند

فکر من با همه زبان‌دانی
مانده در دست بی‌زبانی چند

*          *          *

طبع من با نوای ناموزون
غرق رویا و مست نغمه گری‌ست

خبر از خویشتن ندارد لیک
باخبر از جهان بی‌خبری‌ست

شعر ما را اگر هنر خوانند
هنری در کمال بی‌هنری‌ست

*          *          *

شعر من صورتی است گرد آلود
که جمالی غم آشنا دارد

صورتش همچو روی دهقانان
در دل تیرگی صفا دارد

سخنم با همه کج آیینی
رازکی نیز با خدا دارد

*          *          *

آید از دل‌شکسته شعر درست
شعر من از دلم شکسته‌ترست

لب اشکم ز آه دل شده خشک
چشم آهم ز آب دیده ترست

گر نگریاندت،بسوزاند
دود شعر من آتشین اثرست

*          *          *

ناز شاعر نیاز شعله‌وری‌ست
خفته در حجب خانه پردازش

بی‌نیازانه شاید ار بخرند
این خدایان دلبری نازش

بر رگ جان خسته‌اش بزنید
ناخنی تا برآید آوازش

.

.

( دیوان-305/06 )

خدای عدل

دانی که خدای عدل،کور است
کورست و ز حب و بغض،دور است

شمشیر عدالتش بود تیز
تیز است همان مشام او،نیز

زانجا که مقام کبریایی‌ست
دلخور ز شمیم بی‌نوایی است

القصه خدای عدل،پیوست
آن‌سو گرود که زور و زر هست

.

.

( دیوان-217 )

فرمانده وجود

سلطان وقت خویشم،گر شاه ما تو باشی
بیگانه مانم از خلق،گر آشنا تو باشی

خواهم که تا قیامت فرمانده وجودم
در این سرا تو باشی،در آن سرا تو باشی

سرمنزل سعادت،دانی کجاست ای دوست
در هر کجا تو خواهی،در هر کجا تو باشی

جز سوختن اگر نیست تقدیر خرمن من
آن برق خانمان‌سوز بگذار تا تو باشی

در طالعم غباری‌ست از بی‌وفا نگاری
دنیای من! چه خوش‌تر کان بی‌وفا تو باشی

.

.

( دیوان-172/73 )

دیوانه‌ی محبت

دیوانه‌ی محبت جانانه‌ام هنوز
دست از دلم بدار که دیوانه‌ام هنوز

عمری به گرد شمع جمال تو گشته‌ام
آتش ندیده دامن پروانه‌ام هنوز

افسانه‌یی ز راز محبت بگو که من
کودک مزاج و طالب افسانه‌ام هنوز

زین خانه رم مکن که ز آرزوی آهووشان شهر
کس جز تو ره نیافته در خانه‌ام هنوز

در نور وصل غرقم و گویی نتافته‌ست
شمعی ز روزن تو به کاشانه‌ام هنوز

گر عاقلم شمرده رقیب،از حسد مرنج
دیوانه‌ام به موی تو دیوانه‌ام هنوز

.

.

( دیوان-122 )

یار من نبودی

روزگاری یار من بودی و یار من نبودی
ماه من بودی ولی در شام تار من نبودی

در بهار آرزو ای گلبن عشق و جوانی
غرق گل بودی ولی باغ و بهار من نبودی

ای بسا شب‌ها که چون رویای مستی تا سحرگه
در کنارم بودی اما در کنار من نبودی

نیمه شب دیدم تو را چون شمع بر روزن نشسته
منتظر بودی ولی در انتظار من نبودی

با تنی چون شاعر با رخی چون فکر کودک
چند ماهی یار من بودی و یار من نبودی

.

.

( دیوان-173 )

ذره‌ها

زندگی با جلوه‌های گونه‌گون
وان بلندی‌ها و پستی‌های او

آن هوس‌ها،عشق‌ها،امیدها
وان جوانی‌ها و مستی‌های او

*          *          *

همچو ذراتند و مسکین ذره‌ها
موج‌زن در ژرفنایی پیچ پیچ

ملک هستی اجتماع ذره‌هاست
ذره‌ها در چشم مردم چیست؟ هیچ

*          *          *

لیک آن ذرات دور از رنگ و بوی
خاطرات مشکبیزی می‌شوند

وان پریشان هیچ‌ها بر گرد هم
جمع می‌گردند و چیزی می‌شوند

*          *          *

ذره‌ها را گر هیچ پنداری خطاست
کاین جهان از ذره‌ها شد ساخته

ساختی بس چیزها زین هیچ‌ها
گر تو مردی می‌شدی خودساخته

*          *          *

گرچه از دو سو در نیستی‌ست
زندگانی لیک بی‌مقدار نیست

عالم از زیبا و زیبایی پر است
گر تو از شوقی جدا تکلیف چیست

.

.

( دیوان-399/400 )

مهتاب‌ها

روی خوبش جلوه‌یی دارد درین مهتاب‌ها
یا در آن آیینه افتادست ازین سو تاب‌ها

آرزوی وصل او خوابی پریشان‌ست لیک
الفتی دارد دلم با این پریشان خواب‌ها

پرتو مهتاب در آن روی مهتابی خوش است
همچو شیرین خواب‌ها در دامن مهتاب‌ها

دست و پایی می‌زنم در بحر هجرانش ولی
زورق ما را خلاصی نیست زین گرداب‌ها

شاید ار در کام دریا آبم از سر بگذرد
یک نفس گر بینمش مست شنا در آب‌ها

این غزل را «ورزی» شیرین‌سخن خوش‌تر سرود
«عشق کو تا گم کنم در دامن مهتاب‌ها»

.

.

( دیوان-61 )

تو نه مهری و نه ماهی

تو نه مهری و نه ماهی،تو نه جسمی و نه جانی
حدّ اندیشه همین است و تو بالاتر از آنی¹

عمر طی گشت و مسیر نشد آخر که تو روزی
به کنارم بنشینی غم دل را بنشانی

به اسیران نکنی رحمت و ترسم که پشیمان
شوی آن روز که رحمت به اسیران نتوانی

سهل باشد به غنیمت سوختن و ساختن اما
مه من گر تو ببینی،شه من گر تو بدانی

نرم گردد دل سختش ز سیه روزی عاشق
اگر ای ناله به گوشش غم دل را برسانی

1-از معجزات شیخ گرفته شده:

نظر آوردم و بردم که وجودی به تو ماند .......... همه اسمند و تو جسمی،همه جسمند و تو جانی

                                           *          *          *

بر حدیث من و حسن تو نیفزاید کس .......... حد همین است سخندانی و زیبائی را

.

.

( دیوان-174 )

خرید و فروش

ز چشمی باده نوشم مست و دل را
به چشم می فروشان می‌فروشم

هم از کالای هستی،آنچه دارم
بدین گیسو به دوشان،می‌فروشم

*          *          *

مکن عیبم که در پایان پیری
بدین‌سان فتنه‌ام گل منظران را

من آخر دوست دارم،دوست دارم
پری‌رویان و حوری دلبران را

*          *          *

ز سر تا پای این مستی فروشان
شمیم نوجوانی می‌تراود

از آن لب‌های شکر بوسه،آرام
شراب زندگانی می‌تراود

*          *          *

ازین گیسو به دوش افکندگان پرس
که ما را از چه،بی‌آرام کردند

نه با لبخند،کاین دلکش نگاهان
لبی کج کرده،ما را رام کردند

*          *          *

ز موج گیسوانی بی‌قرارم
ز مینای نگاهی مست،مستم

اگر بر عقل من خندی تو،غم نیست
من این آهو وشان را می‌پرستم

.

.

( دیوان-413 )

جوان‌تر بودم

دوش از هجر تو در سینه‌ی من
آتشی خانه‌کن افروخته بود

وندران عالم اندوه و فراق
از شکایت لب من دوخته بود

*          *          *

و اینک از لطف تو ای مایه‌ی ناز
چشم بد دور وصالی دارم

لیک در بزم وصالت دل من
مانده غمگین و ملالی دارم

*          *          *

تا نگویی من آشفته خیال
خوشدل از هجر تو دلبر بودم

لیک ای غایت آمال و امید
دوش از امروز جوان‌تر بودم

1312

.

.

( دیوان-412/13 )