شعر من

شعر من چیست؟ آه بی‌اثری
سر برآورده ز آتشین جگری

پرتوی زود میر و گرم آهنگ
چون فروغی که خیزد از شرری

اشک لرزنده‌یی که از وحشت
مانده در چشم طفل بی‌پدری

*          *          *

صورتی از دل شکسته‌ی ماست
منعکس گشته در بیابانی چند

زیر امواج آهی اشک آلود
حلقه در حلقه داستانی چند

فکر من با همه زبان‌دانی
مانده در دست بی‌زبانی چند

*          *          *

طبع من با نوای ناموزون
غرق رویا و مست نغمه گری‌ست

خبر از خویشتن ندارد لیک
باخبر از جهان بی‌خبری‌ست

شعر ما را اگر هنر خوانند
هنری در کمال بی‌هنری‌ست

*          *          *

شعر من صورتی است گرد آلود
که جمالی غم آشنا دارد

صورتش همچو روی دهقانان
در دل تیرگی صفا دارد

سخنم با همه کج آیینی
رازکی نیز با خدا دارد

*          *          *

آید از دل‌شکسته شعر درست
شعر من از دلم شکسته‌ترست

لب اشکم ز آه دل شده خشک
چشم آهم ز آب دیده ترست

گر نگریاندت،بسوزاند
دود شعر من آتشین اثرست

*          *          *

ناز شاعر نیاز شعله‌وری‌ست
خفته در حجب خانه پردازش

بی‌نیازانه شاید ار بخرند
این خدایان دلبری نازش

بر رگ جان خسته‌اش بزنید
ناخنی تا برآید آوازش

.

.

( دیوان-305/06 )