روح شاعر

روح شاعر چو غنچه‌یی نوخیز
در جهان خواستار لبخندست
 

گردد از ساغر طبیعت مست
که به گل‌های باغ مانندست

*          *          *

روح او عطر ناشناخته‌یی‌ست
کز گل و سبزه درهم آمیزد

یا چو موجی لطیف و عشق‌آویز
که ز رفتار مهوشان خیزد

*          *          *

خنده‌ی کودکی شمیم گلی
بی‌خبر سوی خویشتن کشیدش

چشمه‌یی خرد و سبزه‌یی نوخیز
مست رویا به آسمان بردش

*          *          *

جان من،این گل ارچه پژمرده‌ست
می‌توان تازه کرد و شادابش

زود میرست روح شاعر،هان
تا ز دستت نرفته دریابش

*          *          *

ای نوازشگران طره‌ی عشق
دل ما را نوازشی بکنید

زان لب بوسه خواه شکر ریز
بهر ما نیز خواهشی بکنید

*          *          *

روح شاعر چو کودکی نوپا
بسته‌ی مهر و مست لبخندست

از چه شادش نمی‌کنید آخر
روح شاعر به هیچ خرسندست ¹

1-عبارت«به هیچ خرسند»را چند نفر از شعرا به کار برده‌اند از جمله درین بیت:

به بوسه‌یی ز دهان تو آرزومندم .......... فغان که با همه حسرت به هیچ خرسندم

.

.

( دیوان-393/94 )