آن شب

پرتو زیبای مه،بر روی باغ
چادری از پرنیان گسترده بود

جای‌گاه ما،به زیر نسترن
چون شمیم سرخ گل،در پرده بود

ماه،در آیینه‌ی دندان او
اختری مسحور و افسون کرده بود

گنج باد آورده،گر گویم،خطاست
آن پری‌وش،ناز باد آورده بود

*          *          *

بودم آن شب مست رویاهای او
چون گشودم دیده،در بر دیدمش

از نشاط باده یا افسون عشق
از همه شب،دل‌رباتر دیدمش

همچو گل شاداب و شیرین‌بوی و مست
پای تا سر،پای تا سر،دیدمش

گرچه او را دیده بودم بارها
لیک آن شب،چیز دیگر دیدمش

همچو موج سبزه،در دست نسیم
هرچه دیدم نا مکرر دیدمش

*         *          *

ناگهان با نگهت گل‌های باغ
بادی مشکین جامه،آمد سوی من

دل‌نشین‌تر-گفتمش-از بوی گل
چیست؟ خندان گفت: شاید بوی من

طره‌اش،دستی نوازش‌گر کشید
با نسیم نیم‌شب،بر روی من

منعکس چون شد فروغ ماهتاب
از درخشان روی او بر روی من

گفتمش: شرم آیدم از روی ماه
گفت: رو در ظلمت گیسوی من

رشت 1326

.

.

( دیوان-370/71 )