ننگ تکبر

بر مسند آتشین نشستن
با چنبره ره به سیل بستن

از پنجه‌ی ضیغم غضبناک
با گریه و عجز و لابه رستن

با دیده‌ی کور و پای چوبین
بر قله‌ی کوهسار جستن

یکباره دو چشم خویش کندن
هر روزه روان خویش خستن

آسان‌تر و خوش‌ترست پژمان
تا با متکبران نشستن

.

.

( دیوان-434 )