اگر رفتم ز دنیای شما،دیوانه‌یی کمتر1
ور این کاشانه ویران گشت،حسرت‌خانه‌یی کمتر
ور این کاشانه ویران گشت،حسرت‌خانه‌یی کمتر
اگر مستی نبخشد ساغر هستی برافشانش
وگر مستی دهد ای سرخوشان پیمانه‌یی کمتر
وگر مستی دهد ای سرخوشان پیمانه‌یی کمتر
زیان و سود عالم چیست از بود و نبود ما
به دریا قطره‌یی افزون،ز خرمن دانه‌یی کمتر
به دریا قطره‌یی افزون،ز خرمن دانه‌یی کمتر
تو شمع محفل‌افروزی و من پروانه‌یی مسکین
تو روشن باش گر من سوختم پروانه‌یی کمتر
تو روشن باش گر من سوختم پروانه‌یی کمتر
اگر پیمانه‌ام پر شد زیانی نیست یاران
به بزم باده نوشان،گریه‌ی مستانه‌یی کمتر
به بزم باده نوشان،گریه‌ی مستانه‌یی کمتر
حقیقت در نوای توست و در مینای می ساقی
حدیث واعظان گر نشنوی افسانه‌یی کمتر
حدیث واعظان گر نشنوی افسانه‌یی کمتر
چو کاری غیر بت‌سازی ز زاهد برنمی‌آید
عبادت‌خانه‌یی گر بسته شد،بت‌خانه‌یی کمتر
عبادت‌خانه‌یی گر بسته شد،بت‌خانه‌یی کمتر
جزای خیر بادت در علاج من تغافل کن
درین ویرانه،عقل‌آشنا دیوانه‌یی کمتر
درین ویرانه،عقل‌آشنا دیوانه‌یی کمتر
1-ناظر بر مطلع این غزل از مانی شیرازی است:
حدیث درد من گر کس نگفت افسانه‌یی کمتر ........ وگر من هم نباشم در جهان دیوانه‌یی کمتر
اگر بی‌نام و ناموسم فراغم بیشتر باشد ........ وگر بی‌خانمانم گوشه‌ی ویرانه‌یی کمتر
از آن سیمرغ را در قاف غربت آشیان دادند ........ که شد زین دام‌گه مشغول آب و دانه‌یی کمتر
نکو بزمی است عالم لیک ساقی جام غم دارد ........ خوش آن مهمان که خورد از دست او پیمانه‌یی کمتر
کسی عاشق شود کز آتش سوزان نپرهیزد ........ به راه عشق نتوان بود از پروانه‌یی کمتر
مکن مانی عمارت،از سرای دهر بیرون شو ........ برای این دو روز عمر محنت‌خانه‌یی کمتر
.
.
( دیوان-118/19 )
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر