بلای شادی

بازم شراب جهل کشد سوی خرمی
بی‌غم مباد دل که بلایی است بی‌غمی

بوی غرور می‌وزد از باغ خاطرم
یارب مباد قسمت این باغ خرمی

بیش و کم زمانه خیالی است،می بیار
تا پشت پا زنیم بر این بیشی و کمی

جد من آدمی شد و آگه نبود از آنکه
حیوان شود به سایه‌ی فرهنگ آدمی

نامحرمان کوی حقیقت چه راحتند
سودی نبرد جان من آوخ ز محرمی

عمری به راه عزلت و بیگانگی شدم
کآگه نبود خاطرم از لطف همدمی

محنت سراست هستی و خوش گفت آنکه گفت
کس را نداده‌اند برات مسلمی¹

     

1-ابوالفرج سکزی:

عنقنای مغرب‌ست در این دوره خرمی ........ خاص از برای محنت و رنج‌ست آدمی

هرکس به قدر خویش گرفتار محنتی است ........ کس را نداده‌اند برات مسلمی

.

.

( دیوان-175/76 )