آرایش

فطرت زن طالب آرایش است
گرمی روح زن ازین آتش است

تا که شود نقش تو زیبنده‌تر
سحر نگاه تو فریبنده‌تر

لیک نه آن‌سان که به بازار و کو
اینت به انگشت نماید بدو

روغن و رنگ از سر و سیمای تو
خیزد و ریزد به سراپای تو

داغ کبودی که نهی روی چشم
مشت به رویت زند از روی خشم

رنگ مکن آینه‌ی ساده را
تیره مکن آب خدا داده را¹

بیل مکن ناخن زیبات را
مسخره‌ی کفش مکن پات را

بهر خدا آتش بی‌دود باش
تا که طبیعی بتوان بود،باش

*          *          *

فطرت افراطی زن ای دریغ
در ره این قافله افشانده تیغ

حد وسط نیست به هنجار زن
شیوه‌ی افراط بود کار زن

*          *          *

ای به تو روشن دو جهان‌بین من
لیلی من،خسروِ شیرین من

شب که بجز شوی تو در خانه نیست
موی تو ژولیده و رخ روغنی است

لیک چو از خانه به‌در می‌روی
با سر و روی این‌همه ور می‌روی

بایدت آراسته بود ای صنم
لیک نه در کوچه،که در خانه هم

خانه ازو،جامه ازو،نان ازو
هست و تو را جلوه به بازار و کو

حیف بود گر زن شایسته‌خو
یار کسان باشد و نان‌خوار شو

راه کج از چشم خوشت دور باد
وان‌که رهت کج‌ طلبد کور باد

1-آب:صفا و طراوت

.

.

( دیوان-246/47 )