از دروغ بپرهیز

در بر من،راستی و کاستی
به که سرافرازی و ناراستی

چون تو دروغی بر یاران بری
از دو،برون نیست ره داوری

گر نپذیرد ز تو،بد باور است
ور بپذیرد،چه بگویم،خر است

ای ز تو در دیده‌ی مادر،فروغ
خیر کسان نیز مجو با دروغ

.

.

( دیوان-226 )