ای صبا گر بوسه دادی دامن شیراز را
خوش سلامی بر ز من آن جلوه گاه راز را
خوش سلامی بر ز من آن جلوه گاه راز را
می نشستم چون غباری خسته بر دامان او
سازشی گر بودی آوخ طالع ناساز را
سازشی گر بودی آوخ طالع ناساز را
عابدآسا بردمی بر تربت سعدی نماز
کز نمازش خجلت آید زاهد غماز را
کز نمازش خجلت آید زاهد غماز را
بنده وش بر جای پای خواجه می سودم جبین
گر درنگی بود این عمر سبک پرواز را
گر درنگی بود این عمر سبک پرواز را
تا ز راه گوش جانی تازه بر دلها دمد
نغمه یی گو ساز کن آن رند خوش آواز را
نغمه یی گو ساز کن آن رند خوش آواز را
سجده گاه عارفان و کعبه ی صاحبدلان
خاک شیراز است ای خوش مردم شیراز را
خاک شیراز است ای خوش مردم شیراز را
.
.
( دیوان-49/50 )
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر