شب چهارم

ای به تو دل بسته سراپای من

پر شده از عشق تو دنیای من

ای شده روشنگر کاشانه‌ام

پر ز می مهر تو پیمانه‌ام

امشب اگر ماه نهان کرده رو

روی تو اینجاست،چه حاجت بدو

پرتو رخسار تو،مهتاب من

روی تو،رویای خوشِ خواب من

*          *          *

خوب،بیا تا سخنی سر کنیم

از می اندیشه لبی تر کنیم

گر نشدی خسته ز غوغای من

گوش فرا دار به آوای من

چون لب گهواره سخن پوش باش¹

یکنفس از غنچه دهان،گوش باش

^{1-سخن‌پوش را به معنی ساکت آورده‌ام}

.

.

( دیوان-249 )