صبحدمان

صبحدمان که سر کشد شمع فلک ز منظره

پرده ی زر بگسترد بر در و دشت یکسره

                                     طره بید را زند با سر موی خود گره

                                     بر در خوابگاه من چهره نهد به پنجره

          چهره نهد به پنجره بر در خوابگاه من

لعبتی آتشین قبا از پس کوه سر کشد

رایت ارغوانیش سر به سپهر بر کشد

                                     دامن زر کشیده را بر رخ کوه و درکشد

                                     خیمه ز شهر خاوران تا در باختر کشد

          تا در باختر کشد خیمه ز شهر خاوران

پرتو روی او دود تا بر خوابگاه من

تا به کرشمه ئی زند از پس پرده راه من

                                     پر شود از فروغ او دیده ی دلسیاه من

                                     پرده گشا جمال او پرده نشین نگاه من

          پرده نشین نگاه من،پرده گشا جمال او

طفل شکوفه در چمن،خیره شود به روی او

سبزه زند به خرمی،بوسه به تار موی او

                                     دیده ی لعبتان باغ،از همه سو به سوی او

                                     عطرفشان ز هر طرف شاهد گل به بوی او

          شاهد گل به بوی او عطرفشان ز هر طرف

مرغ چمن در آشیان پرده سرا شود همی

صحن چمن به صبحدم پر ز نوا شود همی

                                     زمزمه گر به بوستان باد صبا شود همی

                                     روح جمال خواه من مست صفا شود همی

          مست صفا شود همی روح جمال خواه من

مست شراب صبحدم بر لب جو نشسته ام

دیده به نقش سرخگل در دل آب بسته ام

                                     مانده به دام آرزو،روح ز بند جسته ام

                                     ای غم عشق رحمتی،بر دل و جان خسته ام

          بر دل و جان خسته ام،ای غم عشق رحمتی

.

.

( دیوان-319/20 )